Introductie op het HBO

Daar stond ik dan op maandagmorgen. Een half uur te vroeg natuurlijk, want je weet het maar nooit met de NS. Omringd door een stuk of 20 kersverse studentjes die overal naar kijken, behalve naar elkaar. Je raadt het al, ik heb mijn introductie op het HBO gehad. Doodeng! Weer een nieuwe super-awkward-zijn-in-gezelschap herinnering erbij.

Voor de zomervakantie schreef ik al eens over mijn intake bij de opleiding Archeologie en begin augustus kreeg ik een brief met een positief antwoord! Een droom die uitkomt, en dan ben ik nog niet eens begonnen! Afgelopen maandag en dinsdag had ik de verplichte intro georganiseerd door de studievereniging van de opleiding en achteraf gezien was het zeker leuk. De drie dagen erna was de ‘echte’ intro van de hele school, maar daar had ik echt geen zin in.

Maandag begon met vier uur lang luisteren naar verschillende docenten en studenten die van alles vertelde over de opleiding en de studievereniging. We zaten met bijna 120 nieuwe eerstejaars in de collegezaal! Na de lunch deden we in groepjes van vijf mee aan een fotospeurtocht door het gebouw. Ik zat met twee mensen die ook in mijn klas zitten, dus dat was wel fijn. We hebben écht het hele gebouw gezien en ik geloof dat ik een plattegrond nodig ga hebben. Vier vleugels, duizend trappen en alles lijkt op elkaar. Gelukkig weet ik de collegezaal en afdeling Archeologie te vinden!
Na de speurtocht werden we met onze klassen in een eigen lokaal gezet. Daar speelden we twee kennismakingsspelletjes en kwam achter drie dingen: er zijn meerdere lezers die vooral veel boeken kopen en een eindeloze TBR hebben, er zijn twee mensen in de klas die ook dierenbotjes sparen en ik ben -niet onverwacht- de oudste van de klas met ruim twee jaar. Slik. Daar had ik wel rekening mee gehouden, maar ik merkte het wel aan het soort gesprekken die werden gevoerd. Ik merkte ook dat ik weinig aanspraak had. Gelukkig ben ik hier om te studeren en niet om nieuwe beste vrienden te maken.

Op dinsdag zijn we met de klas Deventer in gegaan. Onder begeleiding van twee huidige studenten en onze SLB’ster hebben we een rondleiding door deze prachtige stad gehad, een bezoekje gebracht aan het Archeologisch Depot en de binnenste stadswal en een masterclass ambachtelijk metaalsmeden. Mijn SLB’ster  is een beetje bot gezegd een wandelende archeologische encyclopedie en wist echt over zo veel dingen iets te vertellen. Supertof! Tot slot hebben we een wedstrijd grondboren gehouden op de dijk net buiten de stad.

(ik sta zelfs op een foto! Ik zit links op m’n hurken. Je kan nét m’n arm zien :’) )
Samen met m’n boormaatje wonnen we zowel de eerste als tweede ronde, maar moesten in de finale het onderspit delven tegen de nummer twee grondboorder van Nederland. Ja, dat lees je goed. Er is een heus NK Grondboren en de opleiding doet mee.

Maandag beginnen de echte lessen en ik ben best een beetje nerveus. Hoeveel moet ik studeren? Vind ik wel aansluiting bij mijn klasgenoten omdat ik ouder ben? Kan ik het niveau aan? Brrrr… nog even genieten van het weekend dus. Gelukkig ben ik ook net zo enthousiast om te gaan beginnen aan deze mooie uitdaging!

 

Percy Jackson en de Olympiërs #3: De Vloek van de Titaan

Titel: Percy Jackson en de Olympiërs: De Vloek van de Titaan
Auteur: Rick Riordan
Genre: Young Adult, Fantasy
Pagina’s: 285
Uitgeverij: Boekerij
Editie: Paperback
Prijs: €14,95
Waardering: 4/5

Percy Jackson is inmiddels veertien en een beetje wijzer. Wanneer zowel zijn vriendin Annabeth als de godin Artemis verdwijnt, wordt er een zoektocht op touw gezet. Haast is geboden: het orakel heeft voorzien dat de godin in ieder geval vóór de winterzonnewende terug moet zijn, want haar invloed zal doorslaggevend zijn in de oorlog tegen de Titanen. Percy gaat op pad met zijn beste vriend Grover en een bont gezelschap. Hij wordt geplaagd door onheilspellende dromen. Het orakel heeft namelijk nog meer voorspeld: één van hen zal het niet overleven. Maar wie?

---

 

 

Deel 1 vond ik oké, deel twee heel erg leuk en dit deel was de beste van de drie. Percy wordt ouder, er komen meer volwassene karakters voor en daardoor is het plot naar mijn mening een stuk interessanter. Geen ‘probleem + één poging = oplossing’, maar valkuilen en missers. Dát maakt een boek voor mij aantrekkelijk! Riordan heeft een vlotte schrijfstijl die me sinds het tweede deel meer is gaan bevallen en ook in dit boek past het goed bij zowel het jeugdige verhaal als de doelgroep. Wel merk je dat er een sterke opbouw plaatsvind en ik ben benieuwd wat voor ontknoping er gaat volgen.
De nieuwe karakters in dit verhaal, zoals Artemis, zijn ontzettend leuk geschreven en namen me echt mee in het verhaal. Grover komt ook vaker in dit boek voor, die heb ik gemist in het vorige boek.

Wat mij het meeste blijft fascineren, is de geloofwaardigheid van de wereld die Riordan heeft gecreëerd. Hoezo vreemd dat er een Griekse stad boven de V.S. zweeft? Dat vind ik prachtig, want net als in Harry Potter kan je jezelf voorstellen dat je ooit tegen zulke magische dingen aan loopt. Het voelt zo realistisch!

Een nadeel vond ik de dikte van dit boek(je). Ja, het is fijn om binnen een paar uur een boek uit te kunnen lezen, maar ik zou liever 100 pagina’s meer avontuur krijgen! Het boek beslaat maar een klein aantal dagen en ik vraag me af of het fijner zou zijn als dit gerekt zou worden.

Ik las dit boek met heel veel plezier en kijk uit naar deel vier: De Strijd om het Labyrint!

Castlefest (Deel 2)

Vandaag het tweede deel van mijn Castlefest avontuur! In het vorige deel las je over het openingsconcert en de vrijdag, vandaag hoe het mij zaterdag en zondag verging.

Zaterdag
Na een ijskoude nacht, gevolgd door een goede dosis koffie en vers fruit, begon de lange zaterdag. Zaterdag is altijd de drukste dag van het weekend en dit jaar waren de kaarten al een ruime week uitverkocht. In vergelijking met vorig jaar was het gelukkig wel iets rustiger, toen kon je namelijk bijna over de hoofden lopen! Deze dag wordt altijd afgesloten met de Pagan Night, waarbij een grote wickerman wordt verbrand. Een wickerman is een offer aan de goden/natuur, waar iedereen zijn of haar eigen offer aan toe mag voegen. Onder begeleiding van muziek wordt dit figuur aangestoken door de twee oprichters van Castlefest en Vana Events, Mark en Natasja van der Stelt.
Paganisme is een natuurgeloof die ik persoonlijk ook als mijn eigen religie beschouw. Ik geloof in de natuur en al zijn krachten en dit weekend is altijd rond het oogstfeest Lughnasadh. Met zoveel mensen zo’n mooi feest vieren is enorm krachtig. Maar later hierover iets meer! Hieronder de live opnames van de verbranding van dit jaar.

Vriend en ik zijn saampjes als eerste naar het gezamenlijke optreden van Leaf en Seed geweest. Ik kende beide bands maar een klein beetje, maar was ontzettend onder de indruk. Voor bands die pas zo kort bestaan was het een zeer solide optreden! Vooral Seed deed me veel goed, doordat ze een portie natuurliefde de wereld in stuurde, die ik vroeger bij de band Omnia zo waardeerde. Laatstgenoemde band is in mijn ogen een hele negatieve kant op gegaan jammer genoeg. Ook stond illustrator Charlotte Boer bij de merchandise stands met haar prints. Aangezien ik haar al behoorlijk lang ken en haar werk super vind, kocht ik een setje plus twee losse prints voor mijn broer. Ik heb zowaar de moed bij elkaar geschraapt om een praatje te maken :)
De rest van de ochtend en middag hebben we nóg een rondje kraampjes gedaan en handgemaakte pizza gegeten. We hebben gewoon lekker genoten van de willekeurige ontmoetingen, mooi aangekleedde mensen om ons heen en alle dingen waar we geen geld voor hebben. Wel kocht ik naast de cd van Seed en de prints van Charlotte nog een handgesmede gesp voor mijn toekomstige kostuum, een powerbank (omdat het leuke speeltjes zijn) en een T-shirt van Faun.
Dit jaar zijn we met de wickerverbranding buiten het terrein gaan staan en eerlijk gezegd hebben we nog nooit zoveel gezien! Het vuur werd de cirkel in gebracht, de muziek dreunde dramatisch en de emoties spatten er vanaf. Het gejuich wanneer de vlam overslaat in de wicker is altijd hartverwarmend. Klaar voor een nieuw jaar!
Na het ritueel speelde Cesair op het hoofdpodium, maar onze groep wachtte op de afsluiter Faun. Een Duitse band die Paganfolk maakt en simpelweg prachtige muziek speelt. Instrumenten als hurdy-gurdy, nyckelharpa en davul komen langs, plus de mooiste ballades en opzwepende jigs. Hieronder een filmpje van deze mooie band.
Aangezien het 3 jarige zoontje van twee van m’n vrienden op zondag langs zou komen, hebben we het niet al te laat gemaakt.

Zondag
Volgens mij ben ik nog nooit zo laat naar het terrein gegaan, maar het was zo lekker op camping (lees: in m’n bed) dat we pas om een uur of 11:30 daar waren. De samenvatting van deze dag is heel kort: ik ben besprongen, gekieteld, meegenomen op een avontuur, heb gedanst en ben nog een keer of 10 besprongen. Heerlijk zo’n kleine man erbij :)
Wel zijn vriend en ik naar Rastaban gegaan. Deze band volgen we sinds ze zijn ontstaan zo’n vier jaar geleden en volgens mij zijn er weinig bands die zo’n groot gedeelte van hun publiek aan het dansen krijgen. Je kan gewoon niet stil blijven staan. Hun muziek is een brede mix van onder andere Oekrains-, Frans- en Engelstalige muziek. Ze noemen het zelf Tribal Folk. Alle stijlen mogen en alles kan. En het klinkt verrekte goed! We zijn dus flink los gegaan in de brandende zon!
Ik heb nog een mooie aardewerken mok gekocht en een shirt van Finvarra, die ik niet eens heb zien optreden, maar wel ontzettend leuk vind. Als afsluiter van het festival hebben we met de hele groep nog een feestje gevierd bij Prima Nocta, maar om eerlijk te zijn kan ik me daar niet zoveel van herinneren. Haha, dat gebeurd ook op zo’n festival natuurlijk ;)
We hebben nog een hele gezellige avond gehad op de camping waarbij de mede en het bier rijkelijk vloeide. Het inpakken verliep vlot, net als die maandagochtend. Het afscheid is altijd bitterzoet omdat het zo goed met elkaar is, maar je weer naar je eigen stek moet.
Gelukkig is er een wintereditie op 19 en 20 december waarvoor de tickets en vakantiehuisjes al voor geboekt zijn. Vorig jaar nog in een concertzaal in Hilversum, nu op het ‘echte’ terrein op de Keukenhof. Ik kijk er al naar uit!

 

Winger – Andrew Smith

Titel: Winger
Auteur: Andrew Smith
Genre: Young Adult
Pagina’s: 448
Uitgeverij: Penguin
Editie: Paperback
Prijs: €12,49
Waardering: 4,5/5

Ryan Dean West is a fourteen-year-old boy at a boarding school for rich kids. He’s living in Opportunity Hall, the dorm for troublemakers, and rooming with the biggest bully on the rugby team. And he’s madly in love with his best friend Annie, who thinks of him as a little boy. With the help of his sense of humour, rugby buddies, and his penchant for doodling comics, Ryan Dean manages to survive life’s complications and even find some happiness along the way. But when the unthinkable happens, he has to figure out how to hold on to what’s important, even when it feels like everything has fallen apart.

---

 

Waarom las ik dit boek?
Ik kocht dit boek in Londen omdat ik al zoveel ontzettend positieve reacties had gezien. Het verhaal speelt zich af op een kostschool, wat voor mij persoonlijk altijd een pluspunt is én rugby speelt een grote rol. Deze sport komt in weinig boeken voor, maar als oud speler trok de combinatie van die twee me heel erg!

Verhaal
De 14 jarige Ryan Dean begint als jongste in de klas aan een nieuw schooljaar. De pubertijd is aangebroken en als lulletje rozenwater is dat een flinke uitdaging. Als hij tot overmaat van ramp ook nog in ‘Oppurtunity Hall’ wordt geplaatst door een overtreding in het vorige jaar en bij de grootste bullebak uit zijn rugbyteam op de kamer moet wonen, lijkt zijn leven verwoest. Gelukkig ziet hij zijn twee vrienden en vriendin Annie, op wie hij een oogje heeft, nog regelmatig. Het is een jaar waarin hij opstaat tegen onrecht, voor het eerst dronken wordt, een sleutelrol in het team krijgt en samen op vakantie mag met Annie. Misschien veranderd dit sukkeltje in een man!
Net als je denk dat je alle bizarre gebeurtenissen hebt gehad, slaat Smith je voor het gezicht met een dramatische plottwist. Van luchthartig naar diepzinnig in een paar hoofdstukken. Ook is het einde niet erg vrolijk te noemen.

Personages
Ryan Dean is de hoofdpersoon in dit verhaal en draagt deze rol met verve. De veranderingen in zijn leven maken hem geloofwaardig en je leeft met hem mee, al voelde het voor mij soms meer als leedvermaak. Sommige situaties verzin je gewoon niet! Zo gaat hij pokeren met ouderejaars, maar als verliezer moet hij midden in de nacht een hele gênante uitdaging aangaan. Hij is gewoon zo grappig.
Zijn grootste passie naast rugby is tekenen en het is leuk dat er in het boek meerdere illustraties van hem zijn toegevoegd.
Annie is de wat oudere, onbereikbare meid die goed weet wat ze wilt. Ze staat stevig op haar benen en vormt een mooi tegenkarakter voor de wispelturige Ryan Dean.
De overige karakters zijn divers, maar soms een beetje cliché. Neem de grote bullenbak uit het rugbyteam met vijf gram hersenen en het formaat van een gorilla. Gelukkig heeft Smith er voor gezorgd dat alle kleinere personages niet op elkaar lijken en veel hiervan een eigen verhaal hebben.

Schrijfstijl
Net als bijna elk ander YA boek leest dit boek snel weg en heeft een vlot, maar gevat verhaal. Soms struikelde ik wel over bepaalde zinnen omdat het vanuit het ik-perspectief is geschreven. Ryan Dean kan heel goed veel te lange zinnen maken die je ogen doen bloeden. Dat is een terugkerend iets, maar stoorde me alleen aan het begin. Zoals al geschreven zijn de tekeningen heel erg leuk en een prima toevoeging op het verhaal.

Conclusie
Op 8 september komt Stand-off uit, deel twee van deze Engelstalige serie. Helaas is er nog geen Nederlandse vertaling van dit boek, maar gezien de populariteit in het buitenland verwacht ik dat deze wel komt. Efin, 8 september is geen dag te vroeg want ik vond dit boek geweldig! De cover is ook heel mooi met de foto voorop en een matchende illustratie achter. Ik wil meer Ryan Dean awkwardness!

Castlefest (Deel 1)

Voor de achte keer op rij ging ik samen met mijn groep vrienden van 31 juli tot en met 2 augustus naar het fantasy/middeleeuwse/viking/folk festival Castlefest in Lisse. Zoals als de naam al een beetje doet vermoeden vind dit plaats bij een kasteel, namelijk Kasteel De Keukenhof. Het terrein hieromheen wordt omgebouwd tot een hele andere wereld, waarbij goede muziek, lekker eten, standjes bezoeken en de gezellige sfeer ontzettend typerend zijn voor dit geweldige vierdaagse feest! De vrienden waarmee ik altijd ga heb ik hier leren kennen en de eerste keer dat ik mijn vriend zag, was op een grasveld bij een podium. Echt bijzonder voor mij persoonlijk dus! We gingen voor het hele pakket: camping, openingsconcert en drie dagen festival. In het kort samengevat heb ik weer een onvergetelijk weekend gehad en zal ik jullie in twee blogposts laten weten hoe die dagen zijn geweest. Hieronder een korte sfeerimpressie.

Donderdag
Na een redelijk chaotisch inpakavontuur, vertrokken we om 9:00 vanaf thuis naar Lisse. Op de donderdag wordt er altijd een grote of bijzondere band geboekt om het festival in te luiden, wat betekend dat ook de camping al open gaat. Om stipt 10:00 stonden we dan eindelijk weer op ons bekende kampeerveld! De pret kon echt gaan beginnen. Mijn vrienden kwamen ook geleidelijk aan en gezamelijk zette we onze tenten op. Nét op tijd, want de enige bui die we hebben gehad barstte los. Als échte volwassenen (bijna dan) hebben we heel huiselijk Yahtzee in de tent gespeeld. Gelukkig klaarde het snel op en na het ophalen van het passe-partout bandje en bijgekletst te hebben gingen we naar het terrein. De band Scotch speelde als voorprogramma en hoewel het een leuke band is, zijn we niet naar het podium gegaan. De échte reden dat ik graag op de donderdagavond aanwezig wilde zijn was de band Afro Celt Sound System. Een mix tussen traditionele Afrikaanse muziek en dans en -Ierse- folk. Voeg beats toe, een zanger en zangeres met stemmen als engelen en je hebt een swingende avond! Ik heb zelden zo’n sterk live optreden gezien en dat zegt wel wat, want ik ben naar aardig wat grote namen geweest!
ACSS trad voor het eerste in 10 jaar weer op in Nederland, maar helaas was het erg rustig tijdens het concert. Er werd echter wel zichtbaar genoten. Ikzelf heb twee uur lang staan feesten met een grijns op mijn gezicht en misschien heb ik ergens wel een traantje weggepinkt. Zo ontzettend mooi.
De rest van de avond hebben we op de 24 uurs hangplek op de camping doorgebracht. Daar staat ook een grote feesttent waar tot 3 uur ’s nachts een silent disco is. Jammer genoeg zijn de koptelefoons snel op en is het snikheet daarbinnen. Rond een uur of 2 zijn we richting bed gegaan.

Vrijdag
Na een goed ontbijtje en een kop koffie vertrokken we naar het festival terrein. Het échte evenement kon dus beginnen! Elke dag heeft een andere sfeer als het om grote bands gaat. Vrijdag eindigd vaak een ruigere band, zaterdag is de pagan night en op zondag staat er een algemene knaller op het podium om de dagen af te sluiten. In de voorgaande jaren rende ik altijd van hot naar her om de vele optredens op de vier podia te bewonderen, maar dit jaar stond alles wat ik echt wilde zien pas in de avond op het programma, waardoor ik overdag heerlijk rond kon lopen langs de markt. In al die jaren heb ik wel een paar favoriete stands gevonden, maar er stond dit jaar ook een hoop nieuws. Smederij Black Oak, de vaste leer- en huidenstands en -uiteraard- Mead and More staan altijd op de agenda. Mede is een heerlijk zoete honingdrank, verkrijgbaar in heel veel verschillende smaken. Nu brouwen wij zelf mede dus kopen veel minder, maar één flesje moest toch wel!
Rond 18:00 gingen we naar Stille Volk. Thuis heb ik hun muziek regelmatig aan staan en ben er gek op, maar de energie die de CD heeft kwam live helaas niet naar voren. Er was opzich niets mis mee. Het was alleen helemaal niet wat ik had verwacht. We zijn dan ook eerder weggegaan om te eten. De alleraatste band van de dag was voor mij het absolute hoogtepunt: Euzen. Deze Noorse band maakt soms hele vrolijke muziek, soms duister en zelfs een beetje creepy. Ik ben een aantal jaren geleden spontaan verliefd op ze geworden. Ze gebruiken beats en effecten en over het algemeen is het pittige muziek, maar de lieflijke stem van zangeres Maria is een mooie tegenhanger.
Voor het eerst stond er een groot scherm naast het podium, wat ook een leuke toevoeging is!
Euzen heeft net een nieuw album uitgebracht en dus speelde hier een aantal nummers van. Deze cd is duisterder dan de andere albums, maar tijdens het optreden zorgde ze tussen een mooie balans met hun ‘lichte’ nummers. Hieronder het nummer The Stage tijdens hun fantastische optreden. En die lichtshow was zoooo goed!

De inkoopschade van de dag: CD Rastaban, CD Euzen, T-shirt Euzen, fles mede, een zak stukjes resthuiden. We hebben die nacht tot 4 uur buiten gezeten, genietend van goed gezelschap, mede en bier. En koud dat het was! Was het overdag ruim 20 graden, snachts bleek het maar 8 graden te zijn! Niet vaak was ik zo blij met mijn Mammot mummyslaapzak :)

Dat was deel één! Volgende keer vertel ik over de zaterdag en zondag, plus een overzichtje van alle gave spullen die ik heb gekocht!

Schim & Schaduw – Leigh Bardugo

Titel: Schim & Schaduw (De Grisha #1)
Auteur: Leigh Bardugo
Genre: Young Adult, Fantasy
Pagina’s: 352
Uitgeverij: Blossom Books
Editie: Paperback
Prijs: €16,95
Waardering: 4/5

Het ooit zo rijke Ravka wordt sinds tientallen jaren in tweeën gedeeld door de Schaduwvlakte; een ondoorgrondelijke duisternis, vergeven van monsters die teren op mensenvlees. Het lot van het land is onzeker.

Alina Starkov is nooit ergens goed in geweest. Maar als haar regiment wordt aangevallen en haar beste vriend zwaargewond raakt, ontwaakt er bij Alina een onbekende kracht die zijn leven redt. Een kracht die het door oorlog getergde koninkrijk voor eens en altijd kan bevrijden. Alina moet alles achterlaten en wordt meegevoerd naar het hof, waar ze getraind zal worden tot lid van de Grisha: het magische elitekorps dat wordt geleid door de mysterieuze Duisterling.

Alina moet de geheimen van de Grisha leren doorgronden nu de toekomst van Ravka in haar handen ligt. In de dreigende duisternis leert Alina niet alleen haar kracht beheersen, maar leert ze ook een kant van zichzelf kennen die ze misschien liever nooit had ontdekt.

---

Waarom las ik dit boek?
Toen ik begon met bloggen was net het derde deel van De Grisha trilogie uitgekomen en las volgens mij nog nooit zoveel positieve recensies en rating dan over deze boeken. Dat alleen al was een reden om dit boek op te pakket. Ook was ik net in de wereld van YA gedoken en vond de setting van de wereld waarin dit verhaal zou afspelen heel erg interessant klinken.

Verhaal
In dit verhaal volgen we Alina, die door een speling van het lot op het hof van Ravka terecht komt om te worden getraind als lichtheerser. De clue is de verdeling van het land door de Schaduwvlakte. Dit is een scheur gevuld door duisternis en dodelijke wezens. Op het hof probeert ze haar gave te leren beheersen en zichzelf staande te houden tussen de andere Grisha. Ook speelt hun leiden, de Duisterling, een grote rol in het verhaal. 
Als ik dit boek al 15 jarige had gelezen, was ik zeker verliefd geworden op het Fantasy genre. Dit boek is heel erg toegankelijk en is vrij van teveel personages en clichés. Ik noem er toch één, namelijk de driehoeksverhouding van Alina met boezemvriend Mal en de Duisterling. De setting van het verhaal is ook verfrissend. Ravka doet denken aan een land als Rusland, ook in klimaat en de taal. Dit gaf mij het gevoel van herkenning waardoor de wereld ongecompliceerd bleef, in tegenstelling tot veel andere fantasy werelden.

Personages
Hoofdpersoon Alina is een sterke jonge vrouw, die zichzelf op eigen benen moet zien te redden tussen nieuwe gezichten op het hof. Haar kracht zit in haar standvastheid, maar ook de onzekerheid die naar voren komt wanneer ze zichzelf en haar gaves probeert te ontdekken. Ze is geen wonderschone superheldin, maar het zwarte schaap die nog maar net komt kijken. Ik vond haar een heel sterk en integer karakter.
Veel andere personages blijven meer op de achtergrond, maar de Duisterling gaf mij het gevoel dat ik hem leerde kennen in dit verhaal. Achteraf bleek hij zo veraderlijk als het maar kon, waardoor zijn karakter echt een vraagteken blijft. Dat vond ik heel erg interessant. Ook het andere mannelijke personage Mal, die Alina kent uit haar jeugd, is een interessant karakter. Hij is veel standvaster dan Alina zelf en was voor mij een constante factor in het verhaal.
Samenvattend zijn alle karakters geloofwaardig en sterk geschreven. 

Schrijfstijl
Zoals eerder geschreven schrijft Leigh haar verhaal op een hele toegankelijke manier. Geen overdaad aan moeilijke benamingen, weinig afwijkende verhaallijnen en veel dialogen. Het leest makkelijk en snel, net zoals het verhaal zelf als zoete koek naar binnen ging. Ik sta te popelen om Dreiging en Duisternis te gaan lezen!