Papa

Gistermiddag heb ik voor de laatste keer dit jaar mijn gereedschapskist opgeruimd. Mijn laatste werkstuk staat klaar om beoordeeld te worden en mijn werkschoenen zijn veilig opgeborgen in mijn kluisje. Voor mij is de zomervakantie al zo goed als begonnen, maar niet omdat het schooljaar al daadwerkelijk afgelopen is. Extra verlof, omdat ik even niet meer op school wil zijn.

Aan het begin van de voorjaarsvakantie kreeg ik een telefoontje van m’n zus. Ze was in Tiel, in het ziekenhuis, omdat m’n vader plotseling was opgenomen. Twee jaar geleden werd darmkanker bij hem gevonden. Dat was een enorme klap voor hem en het hele gezin, maar hij ging als een bezeten optimist de chemo in en na een operatie leek het allemaal weer goed te gaan. Een paar maanden later werden de eerste uitzaaiingen gevonden. Op dat moment wist iedereen dat het foute boel was, maar hij -en zijn vrouw- bleven positief. Het ging ook erg goed allemaal en we maakten plannen voor vakanties met het hele gezin. Hij fietste de Zuiderzeeklassieker voor de strijd tegen darmkanker en dat deed hij in stijl! Op het gemak onderweg koffie met gebak in het zonnetje. Tsja… eens een levensgenieter, altijd een levensgenieter! 
Al snel daarna ging het de verkeerde kant op. Oedeemvorming zorgde voor enorm veel vocht in de benen, en dus pijn, waardoor hij niet meer kon doen wat hij zo graag deed: wandelen en fietsen. Er veranderde iets in zijn motivatie, en er verdween iets uit zijn ogen.

We zijn met mijn broer en zus, stiefmoeder en stiefbroer en -zussen continue in het ziekenhuis geweest. Een bizarre en zware week, waarin we afscheid van pap hebben moeten nemen. Hij kon niet meer, en hij wilde niet meer. Euthanasie was geen optie, maar hij werd in slaap gebracht. Op 27 april kneep hij eigenwijs ertussenuit, terwijl de artsen nog hadden verkondigd dat het een rustige nacht zou worden en hij het wel zou halen tot morgenochtend. Het telefoontje kwam misschien onverwacht, maar toen m’n zus belde wist ik eigenlijk al waarom. Taxi in naar het ziekenhuis, en daar de nacht doorgehaald. Die ochtend gingen we voor het eerst zonder papa naar huis. Raar. En toen was er maar één ding wat we konden doen. Proosten op zijn leven, zijn kinderen en al het moois wat we hadden meegemaakt. Van het eerste tot het laatste moment. Broer en ik aan de whisky, alle dames aan een glas wijn. Samen hebben we gehoopt dat de dag nog een paar uurtjes weg kon blijven, maar de tijd staat nu eenmaal niet stil.

Ondertussen is de crematie achter de rug. Ongelofelijk hoeveel er geregeld moet worden en het was best wel een beetje gestress om alles op tijd en precies zoals we wilden te regelen. Maar er kwamen ook mooie dingen naar boven. Zo is de band tussen mijn broer, zus en mijn stief-familie altijd prima geweest, nu waren we plotsklaps één samengesteld gezin. We hebben elkaar gesteund door dik en dun en ook nu nog houden we elkaar in de gaten. En ’s avonds met een glas wijn in de achtertuin, genieten van de dingen waar Siem ook zo van genoot. De kikkervisjes in de vijver, de broedende lijster in de heg, het laatste beetje zon in de avond. 

Het gewone leven is ondertussen alweer drie weken begonnen. School, sociale verplichtingen, mijn verjaardag afgelopen weekend. Alle drukte voelde zo verschrikkelijk geforceerd aan. Het is raar dat het lijkt alsof de tijd voor jou even stil heeft gestaan, terwijl de wereld zo verschrikkelijk hard is doorgegaan. Na drie weken was het genoeg, dus heb ik samen met mijn mentor een sabbatical ingelast tot aan de zomervakantie. Want als er één ding is wat ik heb geleerd van de afgelopen weken, is het dat je goed voor jezelf -lichamelijk en geestelijk- moet zorgen. En dat ga ik doen, zoals ik m’n vader op ons laatste moment samen heb belooft.